Vrolijke dromen voor de doelgroepenvervoer reiziger
De donkere wolken van het doelgroepenvervoer trekken vandaag snel op. Met deel 3 van deze blogserie over ‘de onzekere wereld van het doelgroepenvervoer’ belanden we in een vrolijke zonnige droom over de doelgroepenvervoerreiziger. We kijken niet meer naar alle belemmeringen, bezwaren en risico’s. Voor een fiks portie daarvan kan de liefhebber altijd nog terug naar deel 1 en deel 2. Ditmaal een positief licht op de zaak. Nederland mooier maken blijft immers het mooiste om te doen. Ditmaal met 3 dromen.
Droom 1: Keuzevrijheid en flexibiliteit voor de doelgroepenvervoerreiziger
Lang leve keuzevrijheid! De manier waarop mensen reizen verandert de laatste jaren rap. De keuzemogelijkheden nemen met de smartphone in de hand enorm toe. Allerlei slimme apps kunnen nu al veel meer bieden dan alléén een taxibusje. Dat past ook bij de ontwikkeling in het sociaal domein, die zich richt op participeren en ‘gewoon’ meedoen in de samenleving. Een mooie kans voor de doelgroepenvervoerreiziger. Geef die de kans om mee te doen in deze ontwikkeling. Flexibiliteit bieden in tarieven en reismogelijkheden zijn ook voor de markt interessant. Waarom geen korting bieden voor opstappen vanaf een opstappunt? Waarom een gelijk tarief rekenen voor die duurdere rit in de spits als het in de daluren de vervoerder minder kost? Vervoerders hanteren dat principe al voor reizigers met dal kortingskaarten en tal van andere vervoersproducten. Laten we er voor gaan om van de Wmo-pas een ‘mobiliteitskaart’ te maken.
De criticaster van deze droom zal me nu wijzen op de gemiddelde leeftijd van de reiziger en de lichamelijke en geestelijke beperkingen die zij soms ook hebben. Ik kan wel voorspellen dat de smartphone over 10 jaar ook onder de oudere generaties gemeengoed is geworden. Die zijn nu immers 10 jaar jonger en ook al in bezit van een smartphone. Zij staan niet meer te springen om hun reis lang vooruit te moeten boeken via een ouderwetse telefooncentrale. En de reiziger met lichamelijke en geestelijke beperkingen? Ik kijk het liefst naar wat zij kunnen. Keuzevrijheid is geen must voor hen, maar geeft wel lucht als het wél kan. Ikwilvervoer.nl is wat dat betreft al een prachtig pareltje uit de doelgroepenwereld die met veel meer trots opgepoetst mag worden. Om vandaar uit een sprong verder te maken, uiteraard!
Droom 2: Actuele informatie op maat
In onze tijd willen reizigers weten waar ze aan toe zijn. Voor een aangename wachttijdbeleving is voorspelbaarheid een heerlijk houvast. De tijd duurt dan immers minder lang. (Al snap je natuurlijk ook wel dat dit niet echt zo is..). Zeker ook voor de doelgroepenreizigers is er behoefte aan houvast en zekerheid. Dat vraagt om meer zekerheid dan de huidige zekerheid voor die oma voor wie de regiotaxi ergens tussen 17:00 en 17:30 uur langs komt. Of die leerling die van structuur houdt en op tijd op school moet zijn. Waarom kan Uber ons wel exact vertellen hoe laat we precies opgehaald worden en waar de taxi rijdt, terwijl nu met geluk alleen een regiecentrale dat inzicht heeft?
Over die mobiliteitskaart voor het doelgroepenvervoer nog even dan. Zo’n mobiliteitskaart voor doelgroepenvervoer helpt ook om anonieme informatie te krijgen over reisvoorkeuren en reispatronen. Dat is een mooie Quick win, omdat sturingsinformatie in het doelgroepenvervoer nu nog zeer beperkt is.
Droom 3: Organisatie ‘light’ als sociaal vervoersplatform
In het huidige systeem met intergemeentelijke samenwerkingsspaghetti gaat het waarschijnlijk niet lukken om tot snelle, grootscheepse innovaties te komen. Daarvoor is focus nodig op de reiziger, om de hedendaagse behoefte van de reizigers te kennen en van daaruit te organiseren. Ik nam onder ‘droom 1’ alvast een voorschot op de uitkomsten. Er is qua organisatie ongetwijfeld behoefte om snel te schakelen en veel flexibeler te organiseren. Dat vraagt dan naar verwachting om het bouwen van een nieuwe organisatie onder de noemer ‘light’. Een organisatie die zich primair richt op het verbinden van vraag van de reiziger aan een passend aanbod. Laten we dat voor het gemak een sociaal vervoersplatform noemen. Een platform waarop alle aanbieders van mobiliteitsdiensten die aan de minimumeisen voldoen een plekje krijgen met een verschillend serviceniveau (afhankelijk van het klantprofiel) en een gedifferentieerde prijs. Zodat er iets te kiezen valt voor de reiziger. En het bestuursakkoord zero-emissie doelgroepenvervoer dan? Zero-emissie nemen we gewoon op in dat eisenpakket.
Herkenbare dromen
Deze dromen zijn vast herkenbaar, nietwaar? Dat willen we toch allemaal? Alleen de uitvoering nog. Die is zo weerbarstig. Al snel zit je met jouw handen in het haar. Je belandt al gauw weer in een alledaagse worsteling met jarenlange contractverplichtingen, onoplosbare knelpunten van klanten en je frequente crisis overleggen over het instromen van weer een nieuwe vervoersvorm in het regiemodel. We bieden je toch graag perspectief! Volgende keer in het slotdeel: nieuwe krijtlijnen voor een revolutie in het doelgroepenvervoer.
